Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

δρόμοι





Eίχαμε βάλει στόχο ένα νέο καθημερινό προορισμό,  είχαμε βρει κι ένα δρόμο.  Μετά από πολλές κουραστικές στροφές σταματούσαμε σ ΄ένα φούρνο για κουλούρι και συνεχίζαμε μέχρι τη μεγάλη ανηφόρα.  Δεν το πήραμε έγκαιρα είδηση,  αλλά ήταν αρκετά επικίνδυνη γιατί έπρεπε να βγάλεις όσο πρέπει τη μούρη του αυτοκινήτου σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας και να έχεις στρίψει τις ρόδες με κατεύθυνση προς το άλλο ρεύμα.  Αφού έκανες τον σχετικό έλεγχο ήταν απαραίτητο να είσαι και πολύ γρήγορος γιατί εκατό μέτρα αριστερά σε έκρυβε η στροφή.  Το ότι βρισκόμασταν σε κίνδυνο,  το καταλάβαμε τη μέρα που δεν υπολογίσαμε το χρόνο σωστά.  Ευτυχώς οι συνέπειες ήταν μόνο ένα εξαιρετικά δυνατό κορνάρισμα του αυτοκινήτου που ερχόταν προς το μέρος μου και η αντίληψη του ''φτηνά τη γλυτώσαμε''
Αυτό μας έκανε να σκεφτούμε αν υπήρχε κι άλλος δρόμος και παρ΄ όλο που η πρώτη σκέψη ήταν ''μπα δε το πιστεύω'',  στη δεύτερη και στην τρίτη το μυαλό άρχισε να δουλεύει.

Έτσι,  βρήκαμε την μεγάλη ταμπέλα,  λίγα μέτρα πιο πάνω που μας έστελνε κατ΄ευθείαν στο δρόμο ταχείας κυκλοφορίας.  Ούτε στροφές,  ούτε ανηφόρα,  ούτε η ζωή μας σε κίνδυνο,  μάλιστα ανακαλύψαμε φούρνο με πολύ πιο νόστιμο και τραγανιστό κουλούρι.

Κάπως έτσι δε γίνεται με τα περισσότερα πράγματα στη ζωή;

Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

χήρα για ένα χρόνο





Eίναι από αυτά τα βιβλία που σε εντυπωσιάζουν με το μέγεθος και τον ευρηματικό τίτλο τους.  Σκόπιμα εξαφανισμένα από τις προθήκες των βιβλιοπωλείων,  κύρια αιτία να τα γυρέψεις,  αφού έχεις πάρει όλες τις πληροφορίες που σου χρειάζονται από το διαδίκτυο,  γεμίζουν αρχικά με τον όγκο τους το ξύλινο μικρό τραπέζι πλάι στην ξαπλώστρα,  κάτω από την πάνινη υπόλευκη ομπρέλλα,  δίπλα από αντιηλιακά,  καφέδες και τα γυαλιά,  ηλίου και όρασης κι έπειτα εσένα με την επιβλητικότητα των λεπτομερειών της ιστορίας που κουβαλούν στις σελίδες τους.  Σε ρωτούν ''τι λέει το βιβλίο που διαβάζεις''  κι απαντάς με ξινισμένα μούτρα ''μμχχχ πολύ αργό βρε παιδί μου ή πολύ Άρλεκιν ίσως στο πιό ψαγμένο του'',  αλλά μέσα σου ξέρεις πως έχεις απολαύσει την ιστορία και ακόμη περισσότερο τους ήρωες και την μεταξύ τους σχέση.  Θα έλεγα πως ο συγγραφέας δεν ''αφήνει τίποτα να πέσει κάτω''.

Απόλυτα καλοκαιρινό και για αναγνώστες που έχουν υπομονή και αγαπούν την ποιότητα της λεπτομέρειας.


αβίαστα

Βρέχει από το πρωί.
Δε ξέρω αν τα μικρά διαλείματα αφορούν τη βροχή ή τον ήλιο που ακολουθεί,  ξέρω όμως πως αυτός ο ήλιος μετά τη βροχή ζωηρεύει με μυστήριο τρόπο τα χρώματα και το παιχνίδι φωτός και σκιάς είναι ιδιαιτέρως μαγευτικό.

Η θάλασσα έχει πάρει το ασημί από τις πλάτες των ψαριών που σχηματίζουν μικρά μικρά σγουρά κοπαδάκια.  Τα φώτα στο βάθος αρχίζουν κι ανάβουν σιγά σιγά.
Η ατμόσφαιρα είναι πεντακάθαρη.
Είναι η ώρα που αποκαλώ την πόλη μου ''καρτποσταλική''.

Ένας ακορντεονίστας επέτης γεμίζει με νοσταλγικές νότες το κεφάλι μου.  Λιώνω σε αυτό το άκουσμα.  Μου έρχονται στο νου εικόνες από τόπους που ποτέ δεν επισκέφτηκα και μνήμες από στιγμές που ποτέ δεν έζησα.  Με πνίγει ένα κλάμα βουβό.

Πως μπορείς να νοσταλγείς κάτι που δεν έχεις γνωρίσει;

Έχουν ένα δούναι και λαβείν αυτά τα περπατήματα.  Απολαμβάνεις κάτι περισσότερο από το προσμενόμενο.  Σα να αγγίζεις μια παλάμη πέρα από τα δεδομένα.

Όπως ακριβώς οι σχέσεις που μπορεί να μη περιέχουν το ''σε νοιάζομαι''  είναι όμως ποτισμένες με το ''σε καταλαβαίνω''.  Οι κουβέντες που έχουν ροή και συνέχεια.  Σου μιλάω,  απαντάς,  μου μιλάς,  απαντάω..  αυθόρμητα.  Αβίαστα.  Μου δίνεις.  Είσαι εκεί.  Σου δίνω.  Είμαι εδώ.

Είναι σπάνιες αυτές οι ιστορίες.  Και είναι ακατόρθωτο να τις παλέψεις.
Δεν μπορείς πχ να πεις..  μου αρέσεις και θα κάνω τα πάντα να ανακαλύψω τα κοινά μας σημεία..  όοοοχι..  μπορείς όμως άνετα να σκεφτείς πως  αα έχουμε ένα κοινό σημείο ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε παραπέρα.


Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

ερωτηματικό



Μια ρεαλιστική πραγματικότητα στεγνώνει τις επιθυμίες σου στην κατά πρόσωπο αντιμετώπιση και ένα ασφαλές οχυρό απόστασης υγραίνει την χροιά της φωνής σου καθώς περνά από το καλώδιο στο ακουστικό κι έπειτα σαν ένας ευχάριστος ήχος στο αυτί μου..

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

χωρίς σκιές




ξέρεις κάτι;

δεν τολμάς
τουλάχιστον όχι πια.  μ αρέσει που έχω σπάσει τον κωδικό της σιγουριάς σου.  αυτής της σιγουριάς που φύτευε σπόρους στη σκέψη μου.  που μούδιαζε τις αποφάσεις μου.

τώρα μπορώ και φεύγω χωρίς εσένα
απόδειξη,  πέντε μέρες στο νησί κι ούτε στιγμή δε σε βρήκα δίπλα μου

για Εσένα μιλάω
μόνο για σένα

γιατί η συντροφιά δε μου λείπει
κι από μοναξιά ελάχιστα έχω γνωρίσει

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

θυμάσαι;

αγκάλιασε με

δεν έχω χέρια
τα έκοψα τις νύχτες που αναζητούσαν τα δικά σου


φίλησε με

δεν έχω στόμα
έραψα τα δυό μου χείλη
τις ώρες που πεινούσαν από απελπισία κι αναμονή


μίλα μου

δεν έχω φωνή
την έσβησα τη μέρα που μου ορκίστηκε πως
θα γίνει τόσο δυνατή για να φτάσει στα αυτιά σου

γέλα μου

δεν έχω γέλιο
το χάρισα σε ένα παιδί

πάρε με

δεν έχω σώμα
το άφησα ΕΚΕΙ


θυμάσαι;

δεν έχω μνήμη
ψαλίδισα τα κομμάτια της
τα πέταξα στη θάλασσα

το μόνο παράξενο
από τότε
μοναδική συντροφιά μου

ένας γλάρος!

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

χωρίς επιστροφή

Αυτή τη φορά δεν ήρθα να δώσω αλλά να πάρω.
Οι αποσκευές μου είναι άδειες κι έτοιμες να γεμίσουν με τα δικά σου καλούδια.

Το εισιτήριο στο όνομα μου,  δώρο από εμένα για εμένα.