Δε ξέρω αν τα μικρά διαλείματα αφορούν τη βροχή ή τον ήλιο που ακολουθεί, ξέρω όμως πως αυτός ο ήλιος μετά τη βροχή ζωηρεύει με μυστήριο τρόπο τα χρώματα και το παιχνίδι φωτός και σκιάς είναι ιδιαιτέρως μαγευτικό.
Η θάλασσα έχει πάρει το ασημί από τις πλάτες των ψαριών που σχηματίζουν μικρά μικρά σγουρά κοπαδάκια. Τα φώτα στο βάθος αρχίζουν κι ανάβουν σιγά σιγά.
Η ατμόσφαιρα είναι πεντακάθαρη.
Είναι η ώρα που αποκαλώ την πόλη μου ''καρτποσταλική''.
Ένας ακορντεονίστας επέτης γεμίζει με νοσταλγικές νότες το κεφάλι μου. Λιώνω σε αυτό το άκουσμα. Μου έρχονται στο νου εικόνες από τόπους που ποτέ δεν επισκέφτηκα και μνήμες από στιγμές που ποτέ δεν έζησα. Με πνίγει ένα κλάμα βουβό.
Πως μπορείς να νοσταλγείς κάτι που δεν έχεις γνωρίσει;
Έχουν ένα δούναι και λαβείν αυτά τα περπατήματα. Απολαμβάνεις κάτι περισσότερο από το προσμενόμενο. Σα να αγγίζεις μια παλάμη πέρα από τα δεδομένα.
Όπως ακριβώς οι σχέσεις που μπορεί να μη περιέχουν το ''σε νοιάζομαι'' είναι όμως ποτισμένες με το ''σε καταλαβαίνω''. Οι κουβέντες που έχουν ροή και συνέχεια. Σου μιλάω, απαντάς, μου μιλάς, απαντάω.. αυθόρμητα. Αβίαστα. Μου δίνεις. Είσαι εκεί. Σου δίνω. Είμαι εδώ.
Είναι σπάνιες αυτές οι ιστορίες. Και είναι ακατόρθωτο να τις παλέψεις.
Δεν μπορείς πχ να πεις.. μου αρέσεις και θα κάνω τα πάντα να ανακαλύψω τα κοινά μας σημεία.. όοοοχι.. μπορείς όμως άνετα να σκεφτείς πως αα έχουμε ένα κοινό σημείο ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε παραπέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου