Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

το πάθος της παπαρούνας

Θα ήθελα να ήσουν κακός.  Ποταπός,  μηδαμινός.  Αλήτης και ψεύτης.  Κοινός και κενός.

Ας ήσουν έστω αδιάφορος.  Από εκείνους τους συνηθισμένους,  καθημερινούς ανθρώπους που περνούν από δίπλα σου και δεν γυρίζεις τη ματιά σου.  Από εκείνους που φλυαρούν.  Που το παίζουν.  Από εκείνους που πωλούν τουπέ και μούρη.

Μα εσύ,  εσύ έχεις την ανατολή και τη δύση μέσα σου.  Το φως της Άνοιξης,  τα μπουκωμένα σύννεφα του Χειμώνα,  το χρυσαφένιο του Καλοκαιριού. Το πάθος της παπαρούνας,  την υπομονή του νούφαρου,  την ανυπομονησία της αμυγδαλιάς,  το ψυθίρισμα του ποταμού,  την ορμητικότητα του χείμμαρου,  τη γαλήνη της λίμνης.

Θα ήθελα να ήσουν αδιάφορος,  να μη σε σκέφτομαι,  να μη σε επιθυμώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: