η χώρα μου καταρέει

Κι έτσι όπως οι άνθρωποι ένιωθαν με σιγουριά να πετούν στον αέρα,  να ονειρεύονται,  να έχουν συναισθήματα,  να βλέπουν χρώματα,  να γελούν δυνατά η χώρα τους κατέρευσε.
Τα μάτια τους έσβησαν,  η δύναμη τους χάθηκε,  το παραμύθι είχε φτάσει στην τελευταία του σελίδα και ο λύκος είχε φάει γιαγιά και κοκκινοσκουφίτσα χωρίς κανένας κυνηγός να έρθει να τους σώσει.
Το χαμόγελο έφυγε,  το ίδιο και η διάθεση για οποιοδήποτε παιχνίδι.
Ήρθαν από χώρες μακρινές κάποιοι γιατροί,  κούνησαν το κεφάλι  και είπαν πως αυτό λέγεται ''μελαγχολία''.
Στην ερώτηση κάποιων,  για το αν υπάρχει το σχετικό γιατρικό,  οι γιατροί αυτοί ξανακούνησαν το κεφάλι.
Όχι δεν υπήρχε φάρμακο.
Όταν μια χώρα καταρέει,  οι άνθρωποι της αντιδρούν κάπως έτσι.  Άλλοι κλαίνε και χτυποιούνται κι άλλοι βουβαίνουν σ ένα κλάμα σιωπηλό.
Οι πιό αισιόδοξοι μιλούν για μια ''φάση''  που με τον καιρό θα περάσει.

Οι πιό απαισιόδοξοι έχουν ανοίξει τα τεφτέρια παρελθόντων ετών και χαμογελούν σαν ηλίθιοι.  Ή κοιτούν το ταβάνι διαβάζοντας που και που ποιήματα.  Μεταξύ τους φοβούνται ακόμη και να το ξεστομίσουν για το αδιέξοδο και για το τέλμα.  Πονούν,  πονούν βουβά και πολύ.

Ξυπνούν το πρωί,  χωρίς ιδανικά και θέλω.  Είναι στο σπίτι γιατί από την δουλειά έχουν απωληθεί,  ή το μαγαζί τους έχει εδώ και καιρό κλείσει.  Φτιάχνουν τον δεύτερο καφέ κι ακούν ραδιόφωνο τα Σάββατα,  ή βλέπουν τα πρωινάδικα τις καθημερινές στην τηλεόραση.
Γλύφουν ότι μέχρι τώρα έφτυναν.

Έχουν σύνδεση με το διαδίκτυο και το χρησιμοποιούν σαν ένα αχανές καφενείο.  Λένε καμμιά άποψη,  
και χαίρονται όταν δυο τρεις ''φίλοι''  τους κάνουν like.
Ενίοτε σηκώνονται από την καρέκλα για να φτιάξουν λίγο φαγητό,  να πλύνουν τα πιάτα,  να σκουπήσουν τα φύλλα που έμπασε ο αέρας από το παράθυρο.

Ένας φίλος μου είπε χθες πως τα επόμενα χρόνια,  έχουμε χρέος να ξαναχτίσουμε ότι καταστρέψαμε.
Συγγνώμη αν είμαι αρνητική,  μα φοβάμαι πως δεν έχουμε περιθώρια πια.

Τέλος χρόνου,  το παραμύθι έχει φτάσει στην τελευταία του σελίδα και μακάρι να βγω ψεύτρα.