σήμερα

Έχω πέντε ολόκληρα λεπτά έως ότου αρχίσει η αγαπημένη μου μαγειρική εκπομπή.  Χορταίνει τα μάτια μου και ερεθίζει τις αισθήσεις μου.  Ονειρεύομαι πως είμαι σεφ και πως φτιάχνω ιδιαίτερα και νόστιμα πράγματα.
Μετά,  πάω στην κουζίνα και βάζω μακαρόνια σε  αλατισμένο νερό να βράσουν.  Τα μπουκώνω με άσπρες σάλτσες και σκόρδα και σου τα ταίζω μπουκιές μπουκιές.
Έξω βρέχει περίεργα,  σα να θέλει να τρυπήσει τις μεταλικές τέντες,  πολύ τον ευχαριστιέμαι αυτό το θόρυβο,  αλλά σήμερα ανακατεύεται με τα μηχανήματα που τρυπούν την άσφαλτο και κάνουν το σπίτι μας να κουνιέται σα να γίνεται σεισμός.
Μιά σκαμμένη γραμμή κάθετα στο μήκος του δρόμου,  σαν αυτές τις δυο κόκκινες που έχω ακόμη στο μέσα μέρος των ποδιών και μου φωνάζουν συνεχώς πως δε θα ξαναχορέψω σα μπαλαρίνα.
Η φωνή σου χθες ήταν λυπημένη,  μα και ψεύτικη.
Πάει καιρός που δε με πείθεις πια,  κι η λέξη ασφάλεια κάνει ακροβατικά επάνω σ ένα μεταλικό φλεγόμενο στεφάνι.
Ζούμε στην εποχή,  που όλα έχουν τελειώσει,  ακόμη κι αυτά που θεωρούσαμε σπουδαία και ανεξάντλητα.  Το ψυγείο μας είναι ακόμη γεμάτο,  έχουμε τηλέφωνο,  internet,  μα φοβάμαι μήπως κι αυτά ακολουθήσουν τον δρόμο των υπολοίπων.
Μέσα σ αυτή την κατάντια που δεν έχει τέλος,  θέλω να κουρνιάσω στην αγκαλιά σου.
Είναι το μόνο που απόμεινε,  κι αναρωτιέμαι πως κάτι ψεύτικο γίνεται να υπάρχει και μετά θυμάμαι που λέγαμε πως κατασκευάζουμε πράγματα ανάλογα με τις ανάγκες μας.
Η οικονομική άνεση δεν φαντασιώνεται.  Η οικονομική κρίση ούτε.  Είναι πραγματικότητες που ή τις ζεις ή όχι.

Αγχώθηκα τώρα και χάνω τον ειρμό των σκέψεων μου.

Πάω στην τηλεόραση και στη βροχή!
Ααα σου είπα;  Σήμερα με έκανα ολόκληρη μπάνιο,  χωρίς να με τυλίγω με σακούλες και ταινίες ασφαλείας.  Μετά,  μου έβαλα ιώδιο και αυτοκόλητες γάζες.

Είμαι ακόμη ευαίσθητη,  αλλά όχι όσο νομίζεις.
Μαθαίνω με τον καιρο!