γνήσιο αντίγραφο

Αν θέλω να είμαι ειλικρινής,  η αγκαλιά σου δεν υπάρχει πια.
Μαντεύω κάθε σου κίνηση,  μπορώ να την αναλύσω σπιθαμή προς σπιθαμή,  μπορώ να παρέμβω και να σε αποσυντονίσω,  να σε κάνω να  κοκκινίσεις και να νιώσεις τύψεις για όσα προσπαθείς να ζήσεις κρυφά από εμένα.
Το μόνο που δε μπορώ να καταφέρω είναι να σ έχω δίπλα μου,  με όλη τη ζουμερή έννοια της λέξης,  με φαρδύ πλατύ το ''δ'',  και το ''λ'' παχύ σαν εκείνα που προφέρουν στη Θεσσαλονίκη,  ''δίπλα μου'',  ''απέναντί μου'' και τα μάτια σου ναμην είναι σβησμένα αλλά να κοιτούν λαμπερά,  ευθεία,  βαθιά,  μέσα στα δικά μου.

Στην χθεσινή ταινία,  ναι εκείνο το dvd που στα τυφλά διάλεξες για μένα,  το ακούμπησες στο μαξιλάρι μου και μετά έφυγες στα ψέμματα,  κι εγώ το κατάπια μονορούφι,  ένα δίωρο σα σφηνάκι,  ήταν ένα ζευγάρι,  θεέ μου,  πόσο διαφορετικές σκέψεις,  ένα ολόκληρο ''Α'' αυτή,  κι ένα άλλο ολόκληρο ''Β'' αυτός,  κι ανάμεσα η προσπάθεια τους να μείνουν ακέραιοι,  απελπισμένη προσπάθεια,  μάταιη,  ουτοπική.

Τα ζευγάρια θα έπρεπε να ζουν χωριστά,  για να διατηρούν την αρχική επιθυμία και τον έρωτα τους,  και να κοιμούνται με όποιον θέλουν κι όχι με όποιον πρέπει,  κι αν τότε ακόμη με ήθελες θα ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη,  κι όχι όπως τώρα που είσαι ''δίπλα μου''  με ψεύτικα άλλοθι και αιτίες που δε θυμάσαι,  όχι γιατί μεγάλωσες όπως νομίζεις αλλά γιατί αυτή η λάσπη που έχει γεμίσει τα πόδια μας ως τους αστραγάλους και ανεβαίνει,  ανεβαίνει,  θεέ μου όλο και πιό ψηλά, μας θολώνει το μυαλό και πήζει τις αισθήσεις.

Κι έπειτα οι γυναίκες,  κυρίως οι γυναίκες θα έπρεπε να ζούμε με τρόπο πιο ρεαλιστικό,  να σκεφτόμαστε πιο ωμά,  δε μας πάει πια τόσος ρομαντισμός,  τόσο συναίσθημα,  όλη αυτή η φαντασίωση,  η μη αναγνώριση των ορίων μεταξύ πραγματικού και φανταστικού.  Δεν μας έχει κάνει καλό,  τουλάχιστον ως τα τώρα,  υπερβολικές επιθυμίες και γκρίνια,  κι ούτε ένας τρόπος ιδανικός για να πάρεις αυτό που θέλεις,  γιατί,  αχα μα γιατί οι επιθυμίες μας ακουμπούν το ονειρικό και καθόλου το πραγματικό,  εξ ου και το αιωνίως ανικανοποίητο,  και πως να μην είναι,  που οι πιό πολλές το ονομάζουμε έρωτα,  χωρίς ποτέ να εννοούμε κάτι χειροπιαστό,  παρά μόνο αέρας,  συναίσθημα και επιθυμία και φαντασίωση,  ενώ η πραγματικότητα βρίσκεται εκεί που δεν μπορούμε να κοιτάξουμε,  γιατί έτσι είναι η φύση μας,  ή ποιός ξέρει ίσως έτσι μας έμαθαν,  ξεκινώντας από τα πολύ παλιά χρόνια που σίγουρα κάποιοι είχαν συμφέρον απ αυτό.